Rozdział 1 : Carolain

- Eve wstawaj spóźnisz się do szkoły! – Usłyszałam głos mamy

- ta, jeszcze 5 minut – odpowiedziałam zaspanym głosem

- Te twoje 5 minut minęły pół godziny temu! – Krzyknęła rozwścieczona

-okej, już wstaję!

Nie mogłam siedzieć cały czas w moim pokoju i rozdrapywać stare rany. Wstałam, odświeżyłam się i spojrzałam na zegarek „szlak! Już po 8 na pierwszą lekcję na 100% nie zdążę”, więc zeszłam pomału po schodach do kuchni

- Naleśniki? – Zapytałam, bo na cały dom czuć było tymi pysznościami

- Tak! Dziś mamy taki ładny dzień, naleśniki dobrze go uczczą!– Moja mama zaczęła się śmiać

Mi jakoś nie było do śmiechu, ostatnio nie miałam humoru -Pośpiesz się wystarczy czy już nieobecności w tym miesiącu! – Zaczęła popędzać mnie mama

- Na pierwszą lekcję i tak nie zdążę – powiedziałam biorąc 3 naleśniki na talerz. – Pójdę na drugą.

-Dobra, ale masz pójść! Nie będę mogła tego przypilnować, bo spieszę się do pracy – pocałowała mnie w czubek głowy i wyszła

No dobra, idealnie nie jest. Mama siedzi w pracy tato zajęty biznesmen, a ja sama jak palec. Ale ma to swoje dobre strony będę mogła posiedzieć i pomyślę, co zrobić z tymi dennymi pytaniami. Połowa szkoły na pewno już wie, co się stało – a druga jak nie dzisiaj to później się i tak dowie. Na każde pytanie typu „I jak się czujesz?” Będę odpowiadać – jak wszyscy – „dobrze, dziękuję” do tego miły uśmiech i powinno być dobrze.

Stoję przed szkołą. Lekcje mają zacząć się za dokładnie 10 min. Miałam czas żeby ochłonąć. Od śmierci Carolain miną miesiąc, a ja wciąż nie mogę oswoić się z myślą, że jej nie ma. Biorę głęboki wdech i wchodzę. Jestem szczęśliwa, że już tutaj jestem. Równie dobrze, mogłam siedzieć w domu i kolejny tydzień opłakiwać moją kuzynkę. To moja wina, co się stało, ale nikt mi nie wierzył – każdy myślał, że to wypadek, ale tylko ja i Rose wiedziałyśmy, co tak na prawdę się stało. Usłyszałam dzwonek, przerwa od razu poszłam do stołówki i czekałam na Rose i Sebastiano. Moi najlepsi przyjaciele przyjaźnimy się odkąd tylko pamiętam, zawsze byli ze mną, zwierzałam się nim ze wszystkich problemów, a oni zresztą mi.

- Eve, czemu ciebie nie było na angielskim – zapytała Rose, która usiadła naprzeciw mnie.

-Zaspałam – powiedziałam ze sztucznym uśmiechem przyklejonym na twarzy

- Już się baliśmy, że w ogóle nie przyjdziesz… - tym razem głos zabrał Sebastiano – Przez ten pogrzeb i w ogóle byłaś taka smutna…

- Spokojnie, czuję się świetnie! – Uśmiechnęłam się najszerzej jak potrafiłam, na serio przy nich poczułam się o wiele lepiej – A to, kto? – Wskazałam na dziewczynę ubraną w różowy sweter z golfem

- To nowa dziewczyna, przyjechała z Francji – zaczęła tłumaczyć Rose – na Angielskim Brown mówił o niej dołącza do naszej klasy od następnej lekcji

- Fajnie, miło będzie kogoś poznać – kłamałam, nie chciałam nikogo poznać, dosyć mieliśmy narkomanów, palaczy i alkoholików w naszej szkole również w rodzaju żeńskim, chociaż muszę przyznać ta dziewczyna nie wyglądała źle - Jak sie nazywa

- Grace Col - odpowiedziała Rose

. – Przypomina mi Carolain… - powiedziałam niepewnie

- Za dużo o niej myślisz – stwierdził Sebastiano – Ona jest z Francji, teraz pewnie nawet Rose przypomina ci Cari

- Zamknij się – powiedziała do niego Rose

To prawda, bardzo dużo o niej myślałam, ale ona naprawdę była do niej podobna. Odwróciła się w naszą stronę. Carolain nie miała czarnych włosów, ani tak potwornie czarnych oczu, ale z twarzy… Mogłabym przysiądz, że to była ona.