Rozdział 3: Medalion

- Czego tutaj szukasz! – Krzyknęłam, miałam tego po wyżej uszu… Na moich oczach ginie moja kuzynka, potem jakiś tajemniczy kompletnie nieznany mi facet jest na jej pogrzebie, a teraz stoi jakby niby nic przed drzwiami mojego domu i pyta o nią…

- Powiedziałem. Chce się zobaczyć z… - spojrzał nad moim ramieniem, nie musiałam się dwa razy zastanawiać, wiedziałam kto tam stoi – z Grace.

- Mówiłeś o Carolain – wyszeptałam 

- Hej! – Powiedziała z uśmiechem Grace – Eve to jest mój… przyjaciel, Phill.

- Miło mi, przyszedłem bo widziałem że Grace tutaj wchodzi, a miała dzisiaj przyjść i pomóc nam. – powiedział do mnie uśmiechając się

„Nam”?– Zastanowiłam się – w tedy za moimi plecami pojawiła się Rose

- W takim razie lepiej żeby już poszła, prawda? – Powiedziała, zwracając się prosto do Philla.

- Okej, to ja już idę. Pa Rose, do zobaczenia Eve – odpowiedziała Grace, mrugnęła do mnie jednym okiem i wyszła. Od razu pobiegłam na pierwsze piętro, był tam jeden punkt obserwacyjny. Było widać i słychać większość rzeczy jakich działa się na podwórku.

- Eve, gdzie tak pędzisz? – Spytała Rose goniąc za mną

- Czy nie wydaje ci się to ani trochę dziwne? Najpierw Carolain umiera, potem do szkoły przychodzi dziewczyna która wygląda tak samo…

- Prawie tak samo! Przesadzasz – przerwała mi Grace – od tak zaczęłaś wierzyć w duchy?

- Nie, albo…. Może, nie wiem co o tym myśleć różni się tylko tym że Car była niebieskooką blondynką a ona jest czarnooką brunetką. – Kiedy to powiedziałyśmy dotarłyśmy do punktu obserwacyjnego.  Nie było ich. Zostały tylko dwa czarne kruki.

- Nie świruj eve! – Krzyknęła po raz dziesiąty Rose – Grace to nie Carolain! Ty też jesteś brunetką, i masz na dodatek niebieskie oczy, takie jak Car. Może to ty jesteś jej duchem który nas nawiedza co?! – Powiedziała z oburzeniem

- Nie świruje, ona mi ją tak przypomina… A ten jej „przyjaciel”? Widziałam go, był na pogrzebie Carolain!

- Na serio?! Dziewczyno! Chcesz mam numer do poradni psychologicznej, wystarczy jeden telefon….

- Oczywiście, pójdę do psychologa i powiem że jestem mordercą!

- Wcale nie jesteś! To nie twoja wina, naprawdę. – Tym razem ściszyła głos – wiem, że tęsknisz. Byłyście tam razem, ja nie mogę powiedzieć jasno i otwarcie że to wina twoja lub, jej. – Powiedział spokojnie i po woli. Ciągle byłyśmy w punkcie widokowym, przez jakieś 5 minut żadna z nas się nie odzywała, a w końcu ją mnie olśniło

- Rose, jakim cudem ten facet wiedziała gdzie mieszkam?

- Powiedział, widział jak Grace tutaj wchodzi.

- To dlaczego my nikogo nie widziałyśmy, kiedy tutaj szłyśmy lub, po prostu czemu nie podszedł do niej kiedy z nami szła?

- Nie wiem, może myślał że chce nas tylko podprowadzić, lub…

- Albo wiedział, gdzie jest mój dom i wiedział że jest w nim Grace – ciągle mówiłyśmy pomału i dość cicho

- Na to samo wychodzi.

- Nie… A te kruki? Czemu nie widzieliśmy ich tylko dwa czarne kruki?

- Kruki, tak jak i inne ptaki mają skrzydła. Mozgą latać gdzie chcą…

- Ale nikogo innego nie widziałyśmy tylko te dwa ptaki. Dlaczego?! – Powiedziałam nieco głośniej

- a czemu się pytasz mnie, dlaczego sama nie zapytasz o to Grace?!

- Bo wiem że coś ukrywasz, nie wiem co, ale na pewno coś… Tylko co – spuściłam wzrok na podłogę – Rose, jesteś moją przyjaciółką, a ja na serio nie chcę powtarzać tych pustych bzdur z seriali typu „ nigdy nie miałaś przede mną sekretów, a teraz czuję jakbyśmy się oddalały od siebie…” bla, bla , bla. Ale tak jest. Ty coś ukrywasz a przez to ciągle się kłócimy. – Ostatnie zdanie wymówiłam z lekkim żalem w głosie, a w tedy stało się coś czego nawet się nie spodziewałam. Rose uśmiechnęła się, i powiedziała:

- No to po co ja tutaj jestem, co?! Robimy prywatkę! Dwuosobową imprezę – uśmiechnęła się jeszcze szerzej, i czekała na moją reakcje.

- Ta impreza nie zwalnia cię z tego że masz mi wszystko powiedzieć, odpowiedziałam kiedy już szłyśmy do salonu.

Puściłyśmy na cały dom muzykę wzięłyśmy szczotki ( oczywiście to były nasze mikrofony) i zaczęłyśmy śpiewać „Faster” Sofi de la torre. Ta piosenka zawsze poprawiała nam humor, i była jedną z naszych ulubionych. Jednak wiedziałam że coś jest nie tak. Podeszłyśmy do ogromnej szafy która stała w salonie. Tam zawsze były chowane boa, maski i wszystko co można by włożyć na karnawał. Zaczęłyśmy się przebierać w maski i szale i jednocześnie śpiewałyśmy:

„It's gotta be faster, faster

Harder, harder

A better version of me…”

I w tym Momocie zadzwonił dzwonek do drzwi.

- No kto to znowu – powiedziałam mało entuzjastycznie, przyciszyłam muzykę i w srebrnej masce na pół twarzy i z różowym boa na szyi poszłam otworzyć drzwi. Nikogo nie było. Stała tam tylko mała paczuszka i list z napisem „eve”, to było dziwne ale ciekawość wzięła góry. Otworzyłam list:

Droga Eve!

Ten list jest tylko ostrzeżeniem. Uważaj na wszystko co widzisz, na wszystko co czytasz, i na wszystkie ptaki jakie zauważysz. Szczególnie niebezpieczne są czarne kruki. Mam nadzieję że nie obchodziłaś jeszcze urodzin, i że się nie spóźniłam, a w szczególności, że nie zapieczętowałaś swojego przeznaczenia czarodziejko. Twój anioł nad tobą czuwa, będziesz bezpieczna póki nie wpuścisz kruków do siedziby.

Ten list był strasznie dziwny. Czarne kruki? Widziałam je dzisiaj, może to głupi żart. Odwinęłam paczuszkę i zauważyłam medalion. Był złoty, był na nim biała róża. Podniosłam go wyżej, nie ma wątpliwości – taki sam dostała Carolain na swoje szesnaste urodziny, pamiętam jak jej w tedy zazdrościłam, szczególnie że ona w cale nie była szczęśliwa pamiętam co mówiła „ Kiedyś też dorośniesz, uważaj na siebie, przeznaczenie zadecyduje po której stronie będziesz stała” Przeznaczenie? I w tym samym Momocie za mną pojawiła się Rose w białym boa.

- O co tutaj chodzi? – Zapytałam się jej

-A więc już czas – powiedziała nie odwracając oczu od medalionu...

__________________________________________________________________________________

Mam taką małą prośbę. Rozumiem że to przypomina ( lub przypominało) W czeluściach podziemia , ale to w ogóle nie będzie podobne. Rozumiem, śmierć, facet który był na jej pogrzebie, to że ona się pojawia. Ale to tak jakbyście porównywali książki. Np. W zmierzchu dziewczyna spotyka wampira i się w nim zakochuje choć nie wie czym jest; w pamiętnikach wampirów: dziewczyna spotyka wampira i się w nim zakochuje; i co tutaj też powiecie że autorki od siebie ściągały? To mój blog, mój styl pisania... I wiem może trochę za duże halo robię wokół jednego komentarza - ale nie lubię jak ludzie piszę do mnie że ściągam kiedy ja staram się pisać ile wlezie i w miarę co jakieś 2 tyg. wstawiać te rozdziały, a ktoś mi piszę że ja po prostu ściągam całą historię -.-' ( nawet gdybym chciała coś ściągnąć, na pewno nie byłby to blog z jakimiś 6000 odsłon, kiedy ja też go czytam i zostawiam komentarze - w których są moje blogi i każdy może zobaczyć jaka by była ze mnie papuga -,-)

+ Proszę o komentarze, nawet takie że np. Trochę za nudne - krytykę przyjmę i coś poprawię