Rozdział 4 : Cała prawda?

- Rose, co się tutaj dzieje! – krzyknęłam – „ już czas”? o co tutaj chodzi? Nie wymigasz się tym razem…

- I nie zamierzam, tylko chodź do środka i nie krzycz tak wszystko ci wyjaśnię – powiedział ciszej

Weszłam za nią do domu. Wyłączyłyśmy muzykę i usiadłyśmy na fotelach w salonie.

- A więc…? – zapytałam się – jak jest prawda…

- Wiem że jesteś chrześcijanką – powiedziała jakby nie wiedziała co ma mówić. – Wierzysz że na górze jest niebo z aniołami a na dole piekło z demonkami..

- Dobra nie przesadzaj. – powiedziałam

- Okej, ale to nie zmienia faktu że tylko niektórzy ludzie wiedzą że jest coś więcej… My to nazywamy strefą przyziemną.

- „my”? – powiedziałam zdziwiona

-my. – odpowiedział i zrobiła coś tak niewyobrażalnego że nikt by mi nie uwierzył. Zanim zdążyłam coś powiedzieć, rozłożyła skrzydła. Były bardzo białe, całe zrobione z piór, bił od nich blask. Zdziwiłam się – i to bardzo.

- Ja i Seba należymy do tej strefy. – powiedziała

- Słucham Sebastian on też jest… tym – odpowiedziałam, nie mogłam powiedzieć wprost słowa „anioł” to nie możliwe

- On nie jest aniołem. Wytłumaczę ci wszystko od początku. Pamiętasz 16 urodziny Carolain?

- Tak.

- Opowiedz co pamiętasz.

- Była impreza. Dostała parę prezentów, w tym taki sam medalion. Potem ubrała się w jakąś dziwną starą i piękną suknie i gdzieś wyszła… Ja zostałam, następnego dnia wróciła… i…

- Nie wróciła. To złudzone wspomnienia. Od tamtej chwili nie widziałaś jej ani razu.

Zrobiłam zdziwioną minę.

- Ale zaraz… A ten wypadek?

-Powiedz co pamiętasz…

- W skrócie, Wyszłyśmy na imprezę, potańczyłyśmy i miałyśmy wracać. Dała mi poprowadzić auto… W pewnym momęcie straciłam nad nim kontrolę i wypadłyśmy z trasy, straciłam przytomność obudziłam się do góry nogami, z licznymi ranami. Caroline siedziała na miejscu kierowcy. Była martwa – ostatnie zdania ledwo przeszły mi przez gardło. To okropne i nawet najgorszemu wrogowi nie życzyłabym żeby przeżył coś takiego.

- To było inaczej. To działo się inaczej. Oni chcieli żebyś się obwiniała za śmierć kuzynki…

-Oni?

- Demony

- co?

- Pytałaś mnie o Sebę, on w pewnym sensie jest demonem, tylko innej strefy… - wzięła głęboki oddech i patrząc na moją zdziwioną minę zaczęła od nowa – A więc powiedzmy że ziemia to płaska linia, na górze aniołki a na dole demonki… Ale jest jeszcze przestrzeń pomiędzy nimi, to jest strefa przyziemna, górna dla aniołów dolna dla demonów tyle że pół-krwi, teraz rozumiesz?

- Czyli ty jesteś aniołem pół-krwi a Seb jest demonem pół-krwi?

- Tak, a teraz najlepsze… Seba to mój brat

Zatkało mnie. Patrzyłam na nią jak na wariata – czego można było się spodziewać po tym co przed chwilą powiedziała.

- aha…. Okej Rose to już przestaje być zabawne – tylko tyle wydukałam

- Ona ma rację, to ani trochę nie jest śmieszne – usłyszałam za plecami, kiedy się odwróciłam zobaczyłam Sebastiana stał na parapecie dużego okna. Za nim rozciągały się czarno-złote skrzydła. – Nigdy bym się nie przyznawał że jesteś moją siostrą, a ty ot tak musiałaś jej wypaplać.

- Powinna znać prawdę.

Nienawidzę gdy ktoś mówi o mnie w trzeciej osobie dlatego przerwałam tę głupią gadkę

- Ona jest totalnie zdezorientowana! I chce wiedzieć o co tutaj chodzi!

- Sprytna jesteś – powiedział z uśmiechem Seb – może przejdź lepiej do tego kim jest – tym razem zwrócił się do Rose

- A kim jestem? – zapytałam, nie wiedząc czy chce znać odpowiedź

- Czarownicą. – powiedziała po prostu. Nie jednak wolałabym nie znać odpowiedzi.